De geboorte van het (pleeg)moederschap

Gastblog aangeboden…

Via blogtrommel las jij dat ik een webblog zocht om eenmalig een gastblog te schrijven over de ervaring die ik heb als pleegmoeder… Jij houdt zelf een blog bij over je ervaringen als moeder en je vindt het leuk om af en toe een gastblog te plaatsen over onderwerpen die met opvoeden, moederschap en dergelijke te maken hebben… En je nodigde mij uit om mijn ervaringen als pleegmoeder in je eerste gastblog te verwoorden… Ik voel me vereerd en zo is de stap gemaakt naar dit blogbericht… De vraag is dan, wat deel ik in jouw blog… Waar begin ik… Vertrouwend op de eerste stap die in verbinding ontstaat, las ik in je blog dat je pas moeder bent geworden… Van een prachtige dochter… De geboorte van een nieuw kind… Bij jou… Een kado van het Leven… En met deze geboorte van je dochter ontstond de titel van dit blogbericht…  De geboorte van het (pleeg)moederschap…

 

 

Buikmama en zorgmama…

Een feit is dat elk pleegkind bij een andere moeder geboren is… Fysiek geboren bij de buikmama… Zo ook onze pleegzoon, die op ruim vijfjarige leeftijd bij ons kwam… En van de ene dag op de ander dag werd ik zijn zorgmama… Gewoon… Omdat ik nooit zijn moeder kan en mag vervangen… Omdat elk kind loyaal is naar zijn biologische ouders… Wat er ook is gebeurd, waardoor een kind niet meer bij zijn ouders kan opgroeien… Dat is ook de reden waarom ik niet als moeder of mama wordt aangesproken en in plaats daarvan bij mijn voornaam…. Alhoewel ik steeds vaker meemaak dat hij in bijzijn van onbekenden mij als zijn moeder aanwijst… Om niet te hoeven uitleggen… Ter bescherming van zichzelf… Ook al zie je aan de buitenkant heel duidelijk is dat ik zijn buikmama niet kan zijn… Zijn Afrikaanse huidskleur is donker… en die van mij is blank… Diep van binnnen voel ik dat verschil niet… En wanneer hij niet door de ogen van anderen naar zichzelf kijkt, ervaart hij dat verschil zelf ook niet…

 

Conceptie en zwangerschap…

De conceptie begon met een diep verlangen om voor een kind te mogen zorgen en te begeleiden… Dat was begonnen met de vroeggeboorte van onze dochter, die zich met ruim 23 weken aankondigde… Wanneer ik nu terugkijk is het heel bijzonder.. Onze dochter zou een maand ouder zijn geweest dan onze pleegzoon… En in die periode kruisten onze wegen met zijn ouders, omdat zij in hetzelfde ziekenhuis is geboren als onze pleegzoon… Helaas is ze te vroeg geboren en in diezelfde reis is ze weer gegaan… Als vanzelf kozen we vijf jaar later voor pleegzorg in plaats van adoptie… Omdat we ten eerste geen kind persé van onszelf wilden… Een kind heb je immers te leen…? En bovendien zijn er dicht in de buurt vele kinderen die nu hulp en een warm nest in een gezin kunnen gebruiken… 

De zwangerschap volgde in de vorm van een STAP-cursus via pleegzorg… In zeven avonden werden we ingewijd als pleegouders… Inclusief een goedkeuring van de Raad van Kinderbescherming en een aantal geschiktheidsgesprekken met pleegzorg… Omdat pleegkinderen een rugzak vol ervaringen met zich mee dragen, omdat ze geen onbeschreven bladeren meer zijn… We hebben tijdens die avonden veel geleerd, ook over onszelf… En dat we een team zijn, samen met pleegzorg en jeugdzorg… Voor dit kind… Als ik nu terugdenk, gun ik alle kinderen zo’n voorbereiding van hun ouders…

 

Geboorte…

Ruim zes jaar geleden kwam hij bij ons… Hij was toen vijf en een half… We begonnen met een middagje… Een middag werd een hele dag…. Een dag werd een weekend… En in dat weekend vroeg hij uit zichzelf, wanneer hij bij ons mocht komen wonen… En dat mocht… En zo haalden we hem op bij een tijdelijke crisis-opvangplek… Inclusief een tas met kleren, een tas met speelgoed, en.. drie fotoboekjes van eerdere plaatsingen… En wat we nog niet wisten… Ook een behoorlijke rugzak gevuld met traumatische ervaringen… En dan begint er een reis die niemand vooraf weet in te plannen… Een reis die zich ontvouwt in de goede richting wanneer je laveert op je innerlijk kompas…

 

Oermoedergevoel…

Je innerlijk kompas… Noem het je oermoedergevoel… Een diepste weten dat je volledig gaat voor dit kind…  Los van pleegmoeder of moeder… Los van zorgmama of buikmama… Dat gevoel werd bevestigd na een half jaar… We mochten van jeugdzorg dit pleegkind teruggeven… Hij had niet in een gezin geplaatst mogen worden… Gelet op zijn ervaringen in het verleden zou dat nu te onveilig zijn in verband met zijn hechtingsproblematiek… Een leefgroep in een instelling zou dan veiliger zijn voor hem… Nu ben ik dankbaar dat ik toen diep van binnen een NEE voelde… En wonder boven wonder kregen hij en wij een tweede kans van jeugdzorg, die we met twee handen aanpakten… Wanneer hij toen naar een leefgroep was overgeplaatst, zou hij dan ooit hebben leren hechten? En had hij dan gestaan waar hij nu staat? Een bijna puber die nog steeds om heel veel knuffels vraagt? Oermoedergevoel… Onvoorwaardelijk gaan voor een kind…

 

Kind als kado van het Leven…

Jij staat nu aan het begin van je moederschap… Herken je het oermoedergevoel bij het uitoefenen van je moederschap? Wanneer je werkelijk verbinding maakt met je dochter, zonder oordeel over gedrag of eigenschappen, zullen er nog vele momenten van verwondering bij je aankloppen… In vol vertrouwen dat je het goed doet… Wat er ook gebeurt… En dan mag je ervaren hoe jouw dochter zich als een bloem zal openen en tot bloei komt… Als mooiste kado van het Leven… Alle goeds!

 

Wil je meer lezen van deze (pleeg) moeder, neem dan eens een kijkje op haar blog!

 

 

Gehoortest & hielprik

In de eerste weken van je baby komt het consultatiebureau langs voor een gehoortest en de hielprik. Bij ons kwam ze in Emma’s tweede week. Ik zag erg op tegen de hielprik omdat ik niet goed wist wat dit precies inhield, ik had alleen gehoord en gelezen dat het afschuwelijk was! Het zou heel erg veel pijn doen bij het kindje waardoor het voor veel moeders bijna ondraaglijk is om bij deze hielprik aanwezig te zijn… Niet echt een fijn vooruitzicht dus.

De gehoortest werd eerst gedaan, er ging een soort dopje in Emma’s oortje en daarmee werd een signaal verzonden zodat ze op het apparaatje kon aflezen of alles goed was. Dit deed ze in beide oortjes en was zo gebeurd! De uitslag daarvan hoor je direct en gelukkig was bij Emma alles prima in orde.

Toen was het tijd voor de gevreesde hielprik. Het naaldje werd tevoorschijn gehaald en ik mocht emma vasthouden zodat de mevrouw van het consultatiebureau goed bij haar hiel kon… Ik hoorde een klikje van het apparaatje dat het naaldje in haar hiel prikte en toen pakte de mevrouw een kaartje waar ze een paar drupjes bloed van Emma op smeerde. Dat was de hielprik! Emma gaf geen kik en ik moet ook eerlijk zeggen dat het horrorverhaal wat zich in mijn hoofd had afgespeeld zwaar overdreven was! Was dit alles? Op de dag dat Emma is geboren had ze een glucose tekort, dit was gelukkig na één sondevoeding dezelfde avond alweer in orde, maar dit werd wel een aantal keer gecontroleerd… Voor deze controles kreeg ze precies hetzelfde prikje als deze “verschrikkelijke” hielprik, ook bij deze prikjes had Emma nooit een kik gegeven! De uitslag van de hielprik krijg je binnen vier weken, tenminste als er iets mis is… Als er niets aan de hand is hoor je niets. Geen nieuws is dus goed nieuws in dit geval. Je krijgt de keuze of je wilt weten of je kindje drager is van een ziekte. Dat wil zeggen dat je kindje zelf dus niet ziek is, maar wel iets kan doorgeven aan haar kinderen. Ik heb ervoor gekozen dat ik het wel wilde weten als Emma drager zou zijn. Nu, zo’n zes weken later, hebben wij nog niets gehoord! Emma is dus kerngezond en geen drager! Had ik mij hier nu zo druk over gemaakt?

Dragen

Al een tijdje leek het mij een fijn idee Emma te kunnen dragen terwijl ik mijn handen vrij heb. Hiervoor heb je natuurlijk verschillende manieren… Ik twijfelde tussen een draagdoek een ringsling of een mei tai. Deze dragers zijn allemaal fijn voor je kindje omdat ze hierin in een natuurlijke houding kan zitten/liggen en dat vind ik erg belangrijk. Ik moest voor mezelf op een rijtje zetten wat ik de voor- en nadelen vond van de verschillende dragers. Een draagdoek leek me erg fijn omdat je je kindje daar op veel verschillende manieren in kan dragen, verder is een draagdoek ook erg fijn voor jezelf omdat het het gewicht van je kindje goed verdeelt waardoor het dragen niet zwaar is en je dit lang kunt volhouden zonder klachten. Het nadeel van een draagdoek vind ik het knopen, dit is iets wat je moet leren, wat opzich niet erg is maar als je je kindje even snel wil dragen duurt het knopen in verhouding te lang voor mij. Een draagdoek is dus heel fijn en heel handig voor het lange dragen, maar voor het ‘even snel’ leek het mij minder praktisch. Het voordeel van een mei tai vind ik dus dat je hier geen ingewikkelde knopen voor hoeft te leren, het nadeel dat je veel minder mogelijkheden hebt. In de mei tai heb je niet veel manieren om je kindje te dragen. Dan de ringsling, het voordeel hiervan is dat je je kindje op verschillende manieren kunt dragen, je hebt misschien niet zoveel mogelijkheden als met een draagdoek, maar wel meer dan met de mei tai. Verder hoef je geen ingewikkelde knopen te leren, omdat de ringsling alleen door twee ringen wordt gehaald en dan in principe goed verstelbaar is. Het nadeel van de ringsling is dan weer, dat het gewicht van je kindje op één schouder wordt gedragen, waardoor je dit misschien minder lang volhoudt dan wanneer je je kindje met een draagdoek of mei tai draagt…

Ik heb gekozen voor een ringsling omdat ik Emma op verschillende manieren wil kunnen dragen maar het wel fijn vind als ik haar even snel in de sling kan leggen. Voor langere stukken gebruik ik dan gewoon de kinderwagen (of koop ik later nog een draagdoek ;)). Vandaag heb ik de ringsling voor het eerst met Emma uitgetest en ze lijkt het erg fijn te vinden, want ze viel direct in slaap!

De perfecte moeder

Als moeder wil je graag alles goed doen voor je kindje, ik dus ook! Wat het beste is, is voor iedereen natuurlijk verschillend. Ik heb ervoor gekozen mijn kindje borstvoeding te geven omdat ik denk dat dat het beste is wat ik haar kan geven. Op sommige momenten vervloek ik die keus, zoals vandaag… Al anderhalf uur lag Emma aan mijn borst, even drinken, stoppen en huilen, even drinken, stoppen en huilen. Mijn borsten deden er pijn van en Emma leek nog steeds niet tevreden. “Ik stop ermee hoor” riep ik tegen mijn vriend… “Ik stop met borstvoeding, dit is toch niet meer leuk zo, ik heb pijn, dit duurt uren en ze heeft toch nooit genoeg!” Ik voelde me schuldig dat ik haar blijkbaar niet de voeding kon geven die ze nodig had, tegelijkertijd voelde ik me schuldig tegenover me vriend die niets kon doen om te helpen, maar ik voelde me ook gefrustreerd! Waarom gaat dit toch zo lastig? Mooie verhalen van moeders die vol liefde hun kindje maanden voeden en er nog plezier in hebben ook! Ik ben blij als ik het nog een week volhoud. Ik vroeg mijn vriend Emma even bij zich te houden en haar te troosten, zodat ik heel even een pauze kon hebben… Ik wilde niet dat Emma zou merken dat ik gefrustreerd begon te raken, zij kan er immers ook niks aandoen.

En daar zat ik dan, in de keuken… Ik vroeg me af waarom borstvoeding geven af en toe toch zo lastig moest zijn! Verdrietig en gefrustreerd twitterde ik dat ik na vijf weken borstvoeding niet meer wist hoelang ik dit nog zou volhouden. Direct kreeg ik een hoop reacties, lieve behulpzame en opbeurende reacties. Veel moeders begrepen namelijk precies wat ik bedoelde, iedereen had wel eens zo’n dip gehad. Fijn dacht ik, ik ben dus niet alleen! Ook kreeg ik van veel vrouwen de tip om er een lactatiekundige bij te halen, zij kan kijken of emma wel goed aanhapt en advies geven…

Hulptroepen dus, een dingetje voor mij, want als ik er iemand bij moet halen betekend dat dat ik het niet alleen kan… En als ik het niet alleen kan voel ik mij een mislukte moeder. De perfecte moeder kan namelijk alles zelf wel! Het huishouden doet ze op haar sloffen terwijl haar kindje tevreden slaapt… Als het kindje wakker wordt staat de perfecte mama allang klaar om haar vrolijk uit haar bedje te halen, haar van een schone luier te voorzien en haar vervolgens liefdevol aan de borst te leggen. Vervolgens kijkt de perfecte mama na het voeden voor de zekerheid nog even haar luier na en verschoont deze met een glimlach als blijkt dat het kindje hier weer een plasje in heeft gedaan… Dan legt mama het kindje in de box, zingt nog wat voor haar zodat ze lekker rustig is en huppelt dan vrolijk naar de keuken om een gezonde maaltijd voor papa en mama voor te bereiden. Na ja zoiets dus… Maar zo gaat het helemaal niet! Ik loop achter met het huishouden, borstvoeden doet pijn en een gezonde maaltijd koken doe ik ook niet elke dag, ik ben gewoon te moe! En nu… nu moet ik nog hulptroepen inschakelen ook! Hulptroepen die mij eerder door het consultatiebureau al zijn aangeboden maar die ik, na een ontzettende huilbui omdat ik blijkbaar een waardeloze moeder was, weer heb afgebeld omdat ik het toch liever zelf wilde doen. Nu moet ik dus opnieuw bellen om te vragen of ik niet alsnog de hulp van een lactatiekundige kan krijgen.

Op twitter kreeg ik ook het advies om even goed te kijken of het geen spruw was, spruw? wat is spruw, snel googelde ik want ik wilde natuurlijk niet zeggen dat ik niet eens wist wat dat was… Nadat ik er wat over had gelezen en wat foto’s had bekeken onderzocht ik Emma’s mondje. Tot mijn grote schrik zag ik witte plekjes aan de binnenkant van haar wangen en op haar gehemelte… Spruw!! Dus deelde ik op twitter dat ik inderdaad dacht dat het spruw was en ook hiervoor werd mij een lactatiekundige aangeraden. Dus morgen bel ik het consultatiebureau en vraag ik om een lactatiekundige, ondanks het feit dat ik die eerder heb afgezegd. Mijn eigen gevoel moet dan maar even aan de kant worden gezet, een perfecte moeder zal ik toch nooit zijn en dat moet ik dan maar gewoon even toegeven. Aan de andere kant, welke moeder is wel perfect? En als er een perfecte moeder is, dan zou zij waarschijnlijk ook haar kindje op de eerste plaats zetten en dus om hulp vragen als dat het beste is voor haar kind…

Kolven

De een vind het ontzettend fijn, terwijl het voor een ander een reden is om te stoppen met de borstvoeding wanneer ze weer aan het werk moet… Kolven. En als je dan al besluit om te kolven, welk apparaat moet je dan aanschaffen? Elk apparaat heeft zijn eigen voor en nadelen en het is dan ook goed van te voren te bedenken wat jij nodig hebt. Ik heb ervoor gekozen om ook af en toe te kolven, niet omdat ik weer moet gaan werken, maar omdat ik het fijn vind als mijn vriend ’s nachts ook eens een keertje kan voeden. Nu voel ik mij ook heel ongemakkelijk wanneer ik borstvoeding moet geven in het openbaar, dus ook als ik een paar uurtjes weg wil vind ik het een fijn idee om een flesje gekolfde melk bij mij te hebben. Verder ben ik eigenlijk niet afhankelijk van het kolven, dus besloot ik een handkolf te kopen.

Ik koos voor de Lansinoh Handkolf, een klein en makkelijk dingetje die zijn werk goed doet.

Ik gebruik de kolf nu zo’n twee weken en moet zeggen dat het mij prima bevalt. Hij is makkelijk uit elkaar te halen om schoon te maken en ook het in elkaar zetten heeft geen gebruiksaanwijzing nodig. Ik heb geen hekel aan het kolven, dat komt misschien ook omdat ik er niet afhankelijk van ben… Heb ik een keer geen zin, dan sla ik het gewoon over. Dit betekend wel dat ik zeker weet dat ik er die nacht uit moet om te voeden terwijl ik, als ik wel gekolfd heb en echt te moe ben, mijn vriend lief aan kan kijken. Maar nachtvoedingen horen erbij, zeker in het begin en dit vind ik meestal ook niet zo erg. Een ander voordeel vind ik, dat wanneer Emma overdag een keer wat minder drinkt, ik met het kolven de spanning van mijn borsten kan halen.

In het ziekenhuis heb ik de eerste drie dagen gebruik gemaakt van een elektrisch kolfapparaat, dit om de borstvoeding goed op gang te brengen… Hierbij had ik dan ook een dubbele kolf zodat beide borsten tegelijkertijd aan het apparaat konden. Ik vond dit handig, maar ik moet zeggen dat nu ik de handkolf gebruik dat ik dit net zo prettig vind. Verder heb ik geen ervaring met andere kolfapparaten, dit zal ik waarschijnlijk ook niet krijgen aangezien ik de Lansinoh handkolf een makkelijk te gebruiken apparaatje vind en ik dus niet van plan ben een andere aan te schaffen…

Vroeger

Sinds ik een kindje heb, heb ik vaak het gevoel dat er gewoon te weinig uren in een dag zitten. Het is niet alleen zo dat een kindje ontzettend veel tijd kost, maar ook de rest van je werk/huishouden gaat gewoon door. In de ochtend denk ik nog, vandaag moet ik twee wasjes draaien, stofzuigen, het bed verschonen en de badkamer schoonmaken en misschien als ik dan nog wat tijd over heb kan ik de keuken ook even meepakken… In werkelijkheid mag ik blij zijn als ik hooguit de helft van dat lijstje voor elkaar krijg. Zo’n lijstje was vroeger geen enkel probleem, maar nu moet ik tussendoor ook voeden, luiers verschonen, flesjes uitkoken (ja ik geef borstvoeding, maar probeer nu ook wat vaker te kolven) en verplicht op de bank zitten om Emma ook haar aandacht te geven. Als Emma ’s avonds in haar bedje ligt, probeer ik vaak nog snel één van de dingen op mijn lijstje extra mee te pakken, maar daar houd het dan wel zo’n beetje mee op want daarna wil ik ook nog even douchen en zo snel mogelijk naar mijn bed omdat ik weet dat Emma na een paar uurtjes alweer gevoed moet worden.

Maar dan kijk ik even naar alle moeders die mij voorgingen, want vroeger hadden ze nog geen pampers, die je als ze vuil zijn, gewoon weg kan gooien. En vroeger moesten ze, zonder wasmachine, alles met de hand wassen! Daar moet je toch serieus niet aan denken? Buiten alle gemakken van nu hadden ze vroeger vaak ook nog veel grotere gezinnen, dus veel meer kinderen! Zelfs mijn eigen moeder, die twee kindjes heeft , had het een stuk zwaarder dan ik (ookal had zij ook pampers en een wasmachine). Dat terwijl ik nu met één kindje  al het gevoel heb dat ik soms te weinig tijd heb om alles voor elkaar te krijgen. Ik vraag me dus vaak af hoe de moeders van toen dat deden, maar eigenlijk zeggen alle moeders van toen hetzelfde: “tja, ik weet niet hoe ik dat deed, ik deed het gewoon”.  Dus misschien moet ik er ook maar niet teveel over nadenken en het gewoon doen. En op de momentjes dat ik het even zwaar heb denk ik dan maar even aan mijn eigen moeder en de moeders die haar voor gingen want, vroeger hadden ze het pas echt zwaar!

Huilen

Emma is nu bijna vier weekjes oud, wat zijn die weekjes snel gegaan! In de afgelopen vier weken heb ik geleerd dat ze, wanneer ze huilt, eigenlijk iets wil zeggen. Aan haar huiltje kan ik dus vaak horen wat er met haar aan de hand is… Heeft ze honger, heeft ze krampjes, zit er een boertje dwars of is ze gewoon moe? Natuurlijk zijn er ook momenten dat ik niet weet waarom ze huilt, maar vaak is het dan genoeg als ik haar gewoon even knuffel of in slaap wieg.

Ik vond het eerst wel erg lastig wanneer ik haar nou mocht knuffelen of in slaap mocht wiegen. Dit kwam omdat er meerdere mensen waren die zeiden: “Je mag haar af en toe best even laten huilen” of “Je moet haar niet teveel verwennen, want dan kan ze straks helemaal geen moment meer alleen zijn als ze wakker is”. Natuurlijk wilde ik mijn kindje niet verpesten, maar wanneer ik haar hoorde huilen kon ik het niet over mijn hart verkrijgen haar alleen te laten liggen terwijl ik wist dat ik haar kon troosten.

Dus ben ik een beetje op internet gaan zoeken, want wanneer laat je je kindje nou huilen? En hoe doen andere moeders dit? Al snel kwam ik erachter dat ik niet de enige was die zich hier een beetje onzeker over voelde… Maar nog belangrijker, ik kwam erachter dat je een baby, die nog zo jong is helemaal niet kan verwennen!

Dit artikel wilde ik dan ook even met iedereen delen die vind dat je een baby gerust kan laten huilen en niet moet verwennen:

Gloednieuwe ouders krijgen het advies veelvuldig te horen: haal de baby als hij huilt niet uit zijn bedje, want anders leert hij nooit goed te slapen. Maar de wetenschap haalt deze wijsheid keihard in: baby’s laten huilen is niet alleen fout, maar ook gevaarlijk.

Volgens onderzoeker en psycholoog Penelope Leach beschadigen lange periodes van huilen het brein van jonge kinderen. Huilen zou veel stress met zich meebrengen, waardoor een hormonale reactie ontstaat die er uiteindelijk tot leidt dat het stresshormoon cortisol vrijkomt. En een te grote hoeveelheid cortisol werkt als gif voor het brein.

“Het is geen mening, maar een feit,” laat Leach weten. “Waarom zouden we het, nu we dit weten, riskeren? Volgens Leach is het onmogelijk dat een baby op zo’n jonge leeftijd ‘leert’ om te gaan slapen. “Een baby die maar lang genoeg blijft huilen zal uiteindelijk stoppen. Niet omdat hij heeft geleerd om heel fijn alleen te slapen, maar omdat hij uitgeput en wanhopig is.”

Volgens Leach is huilen de enige manier waarop baby’s duidelijk kunnen maken dat zij iets nodig hebben en is het aan de ouder om bij dat huilen de juiste vertaling te zoeken. “Moeders zijn zeer gevoelig als het gaat om de behoeften van hun baby’s,” bevestigt deskundige Martin Ward-Platt. Hij gaat daarin nog een stapje verder dan Leach door te beweren dat tussen moeder en kind een heuse dialoog kan ontstaan. Huilen is niet zomaar huilen, maar begrijpelijk voor de moeder. Dat wil echter niet zeggen dat moeders bij elke kreet van de baby naar de kinderkamer moeten rennen. “Ze moeten ook aan hun eigen behoeften denken.”  –  door Caroline Kraaijvanger

bron: Scientias.nl

 

 

Borstvoeding

Borstvoeding, het is één van de keuzes die je maakt als je moeder wordt. Ik heb ervoor gekozen wel borstvoeding te geven. Buiten het feit of je het wel of niet wil geven is het ook nog even afwachten of dit überhaupt lukt want, heb je wel voldoende melk en wil je kindje wel aan de borst? Bij mij ging dit gelukkig allemaal goed. Nu moet ik toegeven dat ik borstvoeding geven echt geen makkie vind! Zo zijn er een aantal punten waar de borstvoeding voor mij toch iets anders loopt dan ik had verwacht…

– 1 voeding is 10 minuten per borst of 20 minuten aan 1 borst (langer mag altijd)

Langer mag dus altijd, dat vind Emma ook… Gemiddeld duurt een voeding bij haar tussen de 30 en 45 minuten!

– Om de drie uur voeden (vaker mag altijd)

Maar die drie uur tel je vanaf het moment dat je BEGINT met voeden, niet vanaf het moment dat je klaar bent… Dus zit er eigenlijk maar zo’n 2 á 2,5 uur tussen twee voedingen en dan heb ik het nog niet eens over het “vaker mag altijd” , want daar is Emma het ook mee eens, als ik pech heb zit er slechts een half uurtje of een uurtje tussen de voedingen.

– ’s Nachts mogen er 4 of 5 uurtjes tussen de voedingen zitten

Maar ’s nachts slaapt Emma en een baby wakker maken als ze vast ligt te slapen is moeilijker dan ik dacht! Er waren momenten waar ik meer dan een uur bezig ben geweest haar wakker te maken … Tel daar nog de voeding zelf bij op en voila, twee uur verder ben ik klaarwakker! Tegen de tijd dat ik eindelijk weer in slaap val gaat de wekker alweer bijna voor de volgende voeding.

– Borstvoeding mag geen pijn doen

Het mag dan misschien niet, maar het doet soms wel pijn! Ik weet dat ze goed moet aanhappen en daar let ik dan ook goed op, maar soms kan het toch best gaan irriteren… Ik heb medelijden met de vrouwen die ook nog eens last hebben van tepelkloven. Thank God, voor tepelhoedjes… Misschien niet de meest natuurlijke manier om borstvoeding te geven, maar ik ben blij dat die dingen bestaan!

– Je hebt de voeding voor je kindje altijd bij je

Hier kan ik niet tegenin gaan, want natuurlijk is dit waar. Maar dat is dan ook gelijk het nadeel, IK heb die voeding altijd bij me… Een flesje kan iemand anders ook nog eens geven, maar mijn borst kan ik er niet afschroeven om iemand anders een keer de voeding te laten geven…  Natuurlijk kun je ook kolven, maar als de voedingen nog zo kort op elkaar gegeven worden is dat ook niet altijd te doen. Bijna alle voedingen moet ik dus echt zelf doen!

Spijt van de keuze om borstvoeding te geven heb ik niet. Maar de borstvoeding zien als het romantische “intieme momentje” met mijn kindje lukt me nu ook nog niet. Misschien later, als de voedingen minder frequent worden… Of nog later wanneer ik kan zeggen “als ik er achteraf op terug kijk” dat ik er van kan genieten. Nu doe ik het vooral voor haar, omdat borstvoeding toch nog steeds het beste is wat je je kindje kan geven.

 

De hond en de baby

Al voordat ik zwanger werd hadden wij een hond, jack russel Tijger. Toen wij Tijger kregen had hij, voor zijn anderhalf jaar, al een behoorlijke geschiedenis. Even een korte samenvatting: Als pup was hij terrecht gekomen bij zijn eigenaar, vanuit daar ging hij wegens omstandigheden naar een nieuwe eigenaar, die hem vervolgens had weggegeven aan een andere eigenaar. Daar was de eerste eigenaar het niet mee eens dus die heeft hem weer terug gehaald en zo is hij uiteindelijk bij ons beland. Wij waren vanaf het eerste moment al gek op hem en we behandelde hem dan ook als ons kind. Hij had zijn probleempjes (hij kan niet goed met andere honden) maar ach, ik heb ook mijn probleempjes dus dat vergaf ik hem al snel. We zijn nog wel met hem op hondencursus geweest, maar dit heeft helaas niet veel geholpen.

Vanaf het moment dat ik zwanger was waren er best wat mensen die zich enorm zorgen maakte over hoe het zou gaan tussen Tijger en de baby. Want Tijger zou wel eens heel jaloers kunnen worden, bovendien blaft hij als hij wat voor het raam ziet of hoort en hij heeft een behoorlijk harde “stem”. Ik maakte me geen zorgen, het zou vast wel goed komen… Ik heb altijd een hekel gehad aan de vele advertenties op marktplaats waar honden, vaak zelfs gratis, worden weggegeven vanwege gezinsuitbreiding dit was ik dus zeker niet van plan! Bovendien was Tijger mijn eerste “kindje” die doe je toch niet zomaar weg? Nee, ik zou iedereen die zich zorgen maakte zijn ongelijk bewijzen, Tijger zou het hartstikke goed doen!

Voordat ik was bevallen hadden mijn vriend en ik al besproken hoe we het met Tijger zouden doen, we zouden hem zeker niet buiten sluiten en steeds wegduwen, want dan zou hij waarschijnlijk jaloers worden (logisch ook)… We zouden hem er juist bij betrekken. Toen ik na drie dagen het ziekenhuis mocht verlaten en Emma voor het eerst thuis kwam hebben we Tijger dus ook direct aan haar voorgesteld. Tijger was nieuwsgierig, maar zeker niet agressief! Natuurlijk moesten we wel opletten, want Tijger is lomp en het was niet de bedoeling dat hij als een dolle stier over haar heen zou springen, maar een snuffel en een lik mocht best. Het blaffen had Emma natuurlijk allang gehoord toen ze nog in mijn buik zat, maar nu ze uit mijn buik was klonk dit wel een stukje harder. De eerste keren schrok ze hier een beetje van, maar al snel keek ze hier niet meer van op en sliep ze er gewoon doorheen.

Alles leek dus helemaal goed te gaan, tot Tijger ineens ziek werd. Hij zag er een beetje down uit en begon steeds vaker over te geven, eerst gooide hij zijn eten eruit, maar later spuugde hij bloed! Ik was volledig in paniek want was er met mijn beestje aan de hand? Midden in de nacht heb ik huilend mijn vader gebeld, niet omdat hij dierenarts is, maar omdat ik zelf niet meer wist wat ik moest doen. In overleg met mijn vriend en mijn vader besloten we een papje te maken van warme melk en rijst… Dit leek te helpen, tot hij de volgende morgen ook dit er weer uitgooide. Die middag begon hij weer bloed te spugen dus is mijn vriend direct met hem naar de dierenarts gegaan. De dierenarts vertelde ons dat dit vaker voor komt bij honden als de gezinssituatie veranderd, het is voor hem ook wennen dat hij zijn baasje en vrouwtje ineens moet delen en dit kan soms voor stress zorgen. Dat hij bloed spuugde kwam waarschijnlijk door een gesprongen adertje in zijn maag. De dierenarts gaf hem een spuitje om zijn maag rustig te houden en wij mochten hem 24 uur niets te eten geven. Dit vond ik best moeilijk, want hij is gewend aan zijn kluifje na het uitlaten of zijn stukje vlees als wij klaar zijn met eten… Maar het was voor zijn eigen best wil. De volgende dag mocht hij weer eten en vanaf dat moment is het gelukkig weer goed gegaan.

We zijn nu zo’n twee weken verder en alles gaat supergoed! Tijger lijkt goed aan de nieuwe situatie te zijn gewend en is erg voorzichtig met Emma. Wanneer ik Emma voed zit hij ernaast en als ik op de bank lig met Emma op mijn buik, dan ligt hij op mijn benen. Ik ben zo trots op hem, want niet ik, maar hij heeft iedereen die zich zorgen maakte laten zien dat ze ongelijk hadden!

Kraamzorg

Tijdens mijn zwangerschap heb ik er me er erg druk om gemaakt, kraamzorg. Want wat moet ik met een vreemde die halve dagen in mijn huis zit? Ik zag dat totaal niet zitten. Maar van bijna iedereen kreeg ik te horen dat ik daar nog wel van terug zou komen, het is zo handig! Ze leert je dingen, ze helpt je in het huishouden, ze maakt je leven de eerste dagen echt een stukje makkelijker.

Een week lang heb ik kraamhulp gehad, een week die ik liever had overgeslagen. Ik lees vaak dat vrouwen hun kraamhulp enorm gaan missen, ik dus niet. Kraamhulp is niets voor mij! Ik ben niet het type dat het makkelijk vind om aan een ander te vragen of ze mijn was wil doen, mijn bed wil verschonen of de wc schoon wil maken… In dit geval had ik dat misschien wel moeten doen want er werd gewoon weinig gedaan. Ik vond het wel fijn dat Emma elke dag werd gewogen, ze kwam elke dag aan en zat dan ook vrij snel weer op haar geboortegewicht. Het wegen werd de laatste twee dagen boven mijn bed gedaan inplaats van boven de commode. De kraamhulp was niet zo groot en het was voor haar makkelijker om Emma vanaf het bed op te tillen… Tijdens het wegen boven mijn bed begon Emma ineens te plassen, dus moest ik mijn dekbed wassen en mijn bed verschonen. Je leest het goed, ik moest dat doen. Toen de kraamhulp haar de volgende dag weer boven het bed wilde wegen heb ik haar dan ook gevraagd hier iets onder te leggen omdat ik het niet zag zitten weer mijn hele dekbed naar de keuken te slepen. Dit deed ze gelukkig, want Emma begon weer te plassen! Ik keek erg uit naar de dag waarop onze kleine meid in haar badje zou gaan, in het ziekenhuis vond ze dit namelijk heerlijk en dat was leuk om te zien. Toen het eenmaal zover was werd er een klein laagje water in het badje gedaan, misschien is dit voor de veiligheid, maar Emma vond het helemaal niet fijn om half boven water te liggen. Ze heeft de hele tijd hysterisch gehuild, iets wat ik best kon begrijpen want het was natuurlijk hartstikke koud! Ik was dan ook blij toen ze klaar was en ik haar lekker warm kon wrijven. In mijn kraamweek zou ook het dochtertje van onze kraamhulp terugkomen van vakantie, ze vroeg of ik het erg zou vinden als ze die dag later begon zodat zij haar dochter kon ophalen van het vliegveld. Ik vond dit niet erg, ik had er best begrip voor dat zij haar dochtertje weer wilde zien, maar toen ik die dag een sms kreeg met de vraag of zij haar dochtertje mee mocht nemen voelde ik mij toch wel erg opgelaten. Ik vind nee zeggen enorm moeilijk, maar ik zat niet te wachten op een extra kind in mijn huis… Vooral niet één die net uit het verre buitenland kwam, wie weet wat voor bacteriën ze mee had genomen? Misschien is dat overdreven, maar ik ben net moeder, mijn kindje is nog geen week oud dus ik wil geen risico lopen. Ik heb haar toen dus gezegd dat ze die dag niet hoefde te komen zodat ze bij haar dochtertje kon blijven. Dit was op de dag dat Emma voor de tweede keer in bad zou gaan, ik kon dat nu dus lekker zelf doen. Het badje werd goed gevuld zodat ze helemaal onder water kon liggen en dit vond ze heerlijk! De hele week heb ik het gevoel gehad dat er iemand op visite zat, dit kwam mede door het feit dat ik elke dag haar thee klaar stond te maken en zij op de bank tv zat te kijken terwijl ik de was stond op te hangen. Natuurlijk heb ik mij vaak afgevraagd of dat niet andersom moest zijn, maar ik heb dit nooit gezegd omdat ik dacht, deze week gaat ook wel weer voorbij.

En die week is nu voorbij! Al een ruime week doen we het zelf, zonder kraamhulp. Soms is het zwaar, vooral het ’s nachts voeden… Ik hou van slapen, lang slapen en dat is iets wat ik soms best mis, maar als ik dan kijk naar mijn kleine meisje, met die mooie ogen, dat lieve neusje en dat superschattige mondje weet ik dat ik dat er voor over heb. De eerste dagen na de bevalling heb ik tegen iedereen meerdere keren gezegd, wat is ze mooi he? Ik kon niet goed bevatten dat zo’n mooi klein meisje van ons was, maar ze is echt van ons!